Het Tandartsavontuur van Marie en Lisa

We reden met de auto naar de Jeugdtandarts, een rit van twintig minuten. Marie had een vriendin meegenomen en met dit meisje erbij wisten we dat we ons niet zouden vervelen.

Een week eerder hadden de twee, op initiatief van de vriendin, een escaperoom gemaakt van Marie’s slaapkamer. Lisa deed de escaperoom, maar ze hadden het zo spannend gemaakt dat de jongste al snel huilend op de deur bonkte.
In de auto naar de tandarts bedacht de vriendin van Marie een alfabetspel. Op de Oversteek-brug draaide ze het raam open en riep iets met een ‘a’ naar een fietser. Marie mocht iets met een ‘b’ roepen naar de volgende voorbijganger en Lisa iets met een ‘c’.

Daarbij wisselden ze vriendelijke kreten af met onvriendelijke. Zo was de ‘j’ voor ‘joehoe!’ en de ‘o’ voor ‘oelewapper!’, de ‘p’ voor ‘prima!’ en de ‘s’ voor ‘sukkel!’. Ze hadden de grootste schik, al waren ze voor de mensen op straat – door de afstand en de snelheid – niet te verstaan.

Bij de praktijk oogden ze ontspannen. De vriendin mocht meekijken toen de tandarts met een haakje en een mondspiegel Marie’s tanden langsging. Bij het fluorhapje hielp de vriendin Lisa met het gebitje. Ook zij kreeg een sticker toen het klaar was.

Op de terugweg spraken ze over beugels. Alle drie hoopten ze vurig er ooit een te krijgen. Ze wisten al welke ze wilden en wat voor kleur die moest hebben. Jaloers waren ze op een klasgenoot van Marie die al met een beugel rondliep.

Thuis gingen ze met loombandjes en zakdoekjes aan de slag, ideetje van de vriendin. Lisa kreeg een buitenboordgeval. Trots paradeerde ze ermee over straat. Wel voorzichtig, niet draaien met het hoofd, anders zou de beugel losschieten.

Toen de vriendin werd opgehaald, keken Marie en Lisa rond in de woonkamer. Even wisten ze niet wat ze moesten beginnen.